Volgens mijn ouders zat het logisch redeneren er al vroeg in. Toen ik een jaar of 3-4 was en bang wegrende voor een hond die mij vast zou willen bijten, werd gepoogd mij gerust te stellen met de mededeling dat "niet alle honden bijten, alleen sommige". Mijn conclusie was toen dat dit dan een "sommige hond" betrof.
Ik heb het altijd leuk gevonden om puzzels --- in de breedste zin van het woord --- op te lossen. Ik hou erg van spelletjes, al speel ik ze weinig, en met name de combinatie van puzzel en spelletje spreekt me erg aan. Deze combinatie vind je vaak terug in computerspelletjes.
Mogelijk ben ik in de Informatica terecht gekomen doordat ik op 7-jarige leeftijd toegang kreeg tot een van de eerste "handheld" spelcomputers, Merlin. Een jaar of twee later, het was begin jaren tachtig, had ik mijn eigen exemplaar. Nog weer een paar jaar later kregen we wederom een kadootje uit Amerika: de "Science Fair Microcomputer Trainer": een kartonnen zelfbouw computer waarop je spelletjes kon spelen, multiplayer zelfs, en die je kon programmeren. Computers bleef ik interessante dingen vinden, dat programmeren heeft me nooit getrokken...nee, nog steeds niet!
In 1990 ben ik Informatica gaan studeren aan de Universiteit Utrecht en daar loop ik nog steeds rond, als docent en onderzoeker. Als ik destijds zei dat ik Informatica studeerde, kreeg ik altijd wel een van de volgende vragen:
Tegenwoordig zijn we zo gewend aan overal computers in allerlei gedaanten (mobieltjes!) met software dat alles voor je kan, dat niemand zich er meer over lijkt te verwonderen. Als ik nu vertel dat ik in de Informatica zit, dan kijkt niemand daar van op. Misschien gaat nu iedereen er gewoon vanuit dat een "ICT-er" de hele dag software maakt, en wordt dat niet eens meer gevraagd. Maar dat is zeker niet wat ik doe!